κι αν την Τετάρτη μέναμε στο Σύνταγμα; Τσικνοπέμπτη είναι η επομένη άλλωστε….

ας αντιδράσουμε, επιτέλους

[καλώδια—–http://kalodia.blogspot.com/2011/02/blog-post_19.html]

Έστω κι έτσι.

Δηλαδή με αφορμή μια απεργία και μια πορεία που οργανώνουν κυρίως οι υπάλληλοί τους, για το ξεκάρφωμα, όπως το συνηθίζουν.

Στη ζυγαριά εκτός από το αποτέλεσμα πρέπει επιτέλους να βάλουμε κι άλλες ξεχασμένες λέξεις: Τιμή, υπερηφάνεια, φιλότιμο, ακόμα και αυτό το ‘σώψυχο «γαμώ το» που βάρυνε τόσο, που μπορεί να γέρνει κάθε ζυγαριά.

Ας πάμε Σύνταγμα και ας μείνουμε εκεί. Τσικνοπέμπτη είναι η επομένη άλλωστε-μετά βλέπουμε…

Ας φερθούμε και μια φορά με όχι «πολιτικά ορθό» τρόπο και χωρίς σχέδιο Β, κι ας μας χρεώσουν με διαγωγή κοσμία-αυτές οι «διαγωγές» κίνησαν την Ιστορία.

Γιατί το να τους παρακολουθούμε σαν τα πρόβατα έχει αρχίσει να πονάει περισσότερο από τα μέτρα τους. Αν και νομίζω πως ακόμα και τα πρόβατα, αν καταλάβουν πως ο τσοπάνος τους ετοιμάζεται για Πάσχα, κάτι παραπάνω θα κάνουν από μας..

Ας πάμε Σύνταγμα λοιπόν την Τετάρτη και βλέπουμε…

» Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.«

Οι παραπάνω στίχοι είναι του Friedrich Gustav Emil Martin Niemöller (14/1/1892 – 6 /3/ 1984) και λανθασμένα αποδίδονται από πολλούς στον Μπρεχτ.

((βασισμένο σε μια ανάρτηση του περασμένου Σεπτέμβρη)