Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου

( από Σαλάτα-TV )

Όταν είδα το video έπαθα σοκ. Το σενάριο αυτής της ταινίας μικρού μήκους μου θύμισε την αληθινή ιστορία του Kevin Carter, ενός φωτογράφου από τη Νότια Αφρική.

Το 1993 ο Carter βρέθηκε στο Σουδάν. Εκεί, τράβηξε μία φωτογραφία από ένα αποστεωμένο κοριτσάκι που σερνόταν, προσπαθώντας να φτάσει σε ένα κοντινό συσσίτιο. Αυτή η φωτογραφία, του χάρισε το βραβείο Pulitzer τον επόμενο χρόνο:

Ο ίδιος ο Carter είπε πως περίμενε 20 λεπτά ελπίζοντας πως ο γύπας θα άνοιγε τα φτερά του για να πετύχει μια πιο εντυπωσιακή σκηνή. Τελικά τράβηξε αυτή τη φωτογραφία, έδιωξε τον γύπα μακρυά και έφυγε χωρίς να βοηθήσει το κοριτσάκι.

Η κριτική που δέχτηκε για αυτό ήταν τεράστια. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο των St. Petersburg Times: «Ο άνθρωπος που ρυθμίζει τη μηχανή του προσπαθώντας να πετύχει το τέλειο κάδρο του πόνου της, μπορεί να θεωρηθεί κι αυτός ως άλλο ένα αρπακτικό, άλλος ένας γύπας στη σκηνή».

Στις 27 Ιουλίου του 1994, δυο μήνες μετά την βράβευσή του, ο Carter οδήγησε μέχρι μια περιοχή που έπαιζε ως παιδί και αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε πίσω του, έγραφε: «Είμαι δυστυχισμένος… χωρίς τηλέφωνο… χωρίς χρήματα για το νοίκι… για τη διατροφή… για χρέη… χρήματα!!! Με στοιχειώνουν γλαφυρές αναμνήσεις από σκοτωμούς και πτώματα και οργή και πόνο… από πεινασμένα ή πληγωμένα παιδιά, από αιμοσταγείς ψυχοπαθείς, πολλές φορές αστυνομικούς, από εκτελεστές… Πάω να συναντήσω τον Ken (σ.σ.: συνάδελφός του που είχε πρόσφατα πεθάνει), εάν είμαι τυχερός». Ήταν 33 ετών.