Γιατί δεν έμεινε ο Κόσμος; Μια άλλη ματιά για χθές-μια πρόταση για αύριο.

Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων

αρχίζει μ’ ένα βήμα

(Λάο Τσε κίνεζος φιλόσοφος)

Αγαπητέ συν-μπλογκερ και

φίλε Γιάννη*

κριβώς πριν 10 μέρες ξεκινήσαμε με την ιδέα, που δυο τρεις bloger έριξαν, εν όψει της απεργίας της 23 Φλεβάρη και που αμέσως χαιρετίστηκε και συσπείρωσε 35 Bloger, κάτι πολύ θετικό για τη χώρα μας, όπου ο ατομισμός, είναι η υπέρτατη αξία. 1^ο Λοιπόν θετικό συμπέρασμα η ενότητα και η συλλογική δράση των 35.

τη πορεία μέσα σε ένα κλίμα ελευθερίας, ισοτιμίας, ανθρωπιάς και συντροφικότητας  θα έλεγα,  ξεδιπλώθηκε μια φιλότιμη προσπάθεια, με τις ελλείψεις και τις ατέλειες που πάντα έχει το αυθόρμητο και ανοργάνωτο, που όμως κατόρθωσε να απευθυνθεί σε χιλιάδες συνανθρώπους μας και να τους κάνει να προβληματιστούν (Πίνακας στο τέλος ) και να κινηθούν για την επιτυχία της απεργίας,  για την απαλλαγή της χώρας από την μάστιγα Παπανδρέου, Μνημονίου και των κηδεμόνων ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ,  και την ανταλλαγή για μετά απόψεων ,προτάσεων, στόχων..

2^ο θετικό συμπέρασμα ένα λιθαράκι των 35, στην προσπάθεια ενός λαού να σπάσει τα δεσμά του.

ιδέα να παραμείνουμε στο Σύνταγμα δεν ακούστηκε πρώτη φορά, μόνο επειδή συνέπεσε και συνδυάστηκε με τα γεγονότα της Αιγύπτου (Πλ. Ταχρίρ), πολλές φορές πιο πριν, ακούστηκε έξω από τη Μεγ. Βρεττάνια, αλλά οι διάφορες κομματικές ηγεσίες για δικούς τους υπαρξιακούς  (και ιδεολογικούς) λόγους, την ματαίωναν, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε διάφορες ακραίες ομάδες, για λίγη ώρα να το δοκιμάσουν, με τη γνωστή πάντα κατάληξη…

Η χθεσινή κατάληψη της Πλ. Συντάγματος επί τόσες ώρες και από τόσο κόσμο, (έως και 4-5000) που προέρχονταν από μια μεγάλη γκάμα της κοινωνίας, είναι κατά τη γνώμη μας, το

3^ο θετικό συμπέρασμα

από ένα πρωτόλειο πολιτικό –όχι κομματικό ρεύμα, που αρχίζει και δημιουργείται μέσα στον κόσμο, και μορφοποιείται σε πλήθος ενεργών ανθρώπων που όταν αποκτήσει το κρίσιμο μέγεθος, θα μπορεί να κάνει τη διαφορά, και να ωθήσει τα πράγματα σε άλλους θετικούς δρόμους.

Ένας που δεν ήταν παρών, δεν μπορεί να φαντασθεί τον πλούτο και την ποικιλία της πολιτικής κουζίνας, που γευτήκαμε χθες το μεσημέρι. Νέοι και  μεσήλικες, αντιεξουσιαστές, και σπίθες, αντάρσιοι και ΕΘΕΛ, μετωπικοί και φοιτητές, γυναίκες και νεολαίοι, συριζαίοι και σωματεία, ΟΛΜΕ, μαθητές  και αναρχικοί, κ.α. , με δυό λόγια μια ανοιχτή βεντάλια πολιτικών, κοινωνικών, ιδεολογικών και ηλικιακών αποχρώσεων, με ένα κοινό στόχο, να φύγει ο αρμαγεδώνας που σαρώνει τη χώρα μας .

Χάσαμε μιά μάχη όχι τον πόλεμο

α πιο πάνω θετικά, δεν επισκιάζουν στο ελάχιστο το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε να πείσουμε ένα σοβαρό ποσοστό όχι του συνόλου της κοινωνίας, αλλά ούτε καν αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων που κατέκλυσαν του δρόμους της Αθήνας να στρίψουν δεξιά.

1^η χθεσινή μας ήττα.

Και η δεύτερη ήττα, (δεν ξέρω αν μικρότερη ή μεγαλύτερη) ήταν η εικόνα που θύμιζε αρένα του Ρωμαϊκού Κολοσιαίου, (ζωντανή μετάδοση ζούγκλας, τι σύμπτωση..) όπου 100-200 περικυκλωμένοι διαδηλωτές καθισμένοι στο οδόστρωμα, τραγουδώντας και μη φέροντας καμμιά αντίσταση προπηλακίζονταν, ψεκάζονταν, υβρίζονταν, κακοποιόνταν από εκατοντάδες πραιτωριανούς και σπρώχονταν βίαια προς την Πανεπιστημίου, χωρίς καμμιά δική μας βοήθεια…

ικηθήκαμε λοιπόν χθες, όσοι αγωνιστήκαμε για να παραμείνουμε στο Σύνταγμα (και πολλοί άλλοι….) Αυτή είναι η αλήθεια, όσο πικρή και αν ακούγεται. Οι λόγοι θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο στοχασμού και ευρύτατου διαλόγου στο μπλογκ, σε συνελεύσεις ,  συλλογικότητες και αλλού.

Προσωπικά, μια πικρή παρατήρηση θα καταθέσω, όχι για να δικαιολογήσω την χθεσινή ήττα, για την οποία αναλαμβάνω και τις ευθύνες που μου αναλογούν, αλλά γιατί αυτή μου άνοιξε πολύ βαθιά πληγή, που δεν ξέρω αν και ποτέ θα κλείσει:

Δεν περίμενα λοιπόν, ποτέ, (αν και έπρεπε να το ξέρω εκ πείρας, και από τις κομματικές ανακοινώσεις ή και από τα δημοσιεύματα αριστερής καταδίκης της παραμονής μας εκεί), ούτε φανταζόμουνα πως ήταν δυνατόν τόσες χιλιάδες διαδηλωτές, που πριν λίγα μέτρα φώναζαν τα δικά μας συνθήματα, θα μας γύριζαν την πλάτη επιταχύνοντας την προς Ομόνοια πορεία τους.

Ήττα λοιπόν, που όμως δεν μας πτοεί, αλλά ατσαλώνει τη θέληση μας για συνέχιση του αγώνα. Γιατί συμπίπτει με το ότι ταυτόχρονα υπήρξε και η πρώτη στη μεταπολίτευση κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος ειρηνικά, για τόσες ώρες και απέναντι σε αμέτρητους σιδηρόφρακτους λεγεωνάριους με χιλιάδες ρίψεις δακρυγόνων και κρότου-λάμψης, που όχι μόνο δεν διέλυσαν αλλά ούτε πτόησαν, όπως άλλες φορές, τους συγκεντρωμένους.

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια πολύτιμη για το μέλλον παρακαταθήκη, όχι μόνο για την επανάληψη της, που νομοτελειακά θα συμβεί, αλλά για την καλύτερη μελέτη, οργάνωση, επόμενη υλοποίηση  . Γιατί μην ξεχνάμε πως μόνο μια μάχη χάθηκε όχι ο πόλεμος, που μας έχουν ανοίξει.

Η πρόταση:

ο μπλόγκ 23 Φλεβάρη θα πρότεινα να παραμείνει σαν μαγιά μιάς δικτυακής  ομάδας, αφού  συζητήσουμε τη νέα του ονομασία π.χ.

«23 Φλεβάρη η αρχή, Πτώση της τυραννίας το τέρμα»,

και αφού συμπληρωθεί με νέους και αξιόλογους συνεργάτες, συζητηθεί  ο τίτλος, η μορφή , η λειτουργία, οι στόχοι, η διαχείριση του κ.α. .

Φρονώ ακόμη πως ευχής έργο θα ήταν η συνέχιση της λειτουργίας του, γιατί μια συλλογικότητα δεν την αφίνεις αν τουλάχιστον δεν υπάρξει άλλη ισάξια, πόσο μάλλον όταν ζούμε στους καιρούς ιδιώτευσης, ατομισμού, χρηματιστικής αποτίμησης των πάντων,   …Μνημονίου, που τέτοιες συσπειρώσεις μπορούν (δυνητικά) να προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες.

"Χτυπήματα" σε blog 23 Φλεβάρη Μένουμε Σύνταγμα από 14-24 Φλεβ.* (*έως 17:15)



* Με αφορμή το άρθρο του Γιάννη Παπαϊωάννου