είμαι ο Σπύρος Κ. και είμαι 37 ετών. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2010, είχα μία ζωή που η κοπέλα μου την έλεγε μέτρια. Είχαμε μία “μέτρια” δουλειά, ένα “μέτριο” μισθό”, ένα “μέτριο” σπίτι, μία “μέτρια” διασκέδαση, όπως γκρίνιαζε συνήθως…
Ήμουν μηχανικός σε συνεργείο αυτοκινήτων συμβεβλημένο με μεγάλη αντιπροσωπεία και αγαπούσα πολύ τη δουλεία μου παρά τη “μουτζούρα”! Αφού ζούσαμε 4 χρόνια μαζί, το κορίτσι μου τον Ιούλιο έμεινε έγκυος και έτσι είπα να το πάρω επιτέλους με παπά και με κουμπάρο. Είχαμε στρώσει έτσι τα οικονομικά μας που με σωστό κουμάντο θα τα καταφερναμε. Μόνο που ξεχάσαμε να ρωτήσουμε τοΔΝΤ, αν συμφωνεί!
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, λοιπόν, το συνεργείο που δούλευα μας ανακοίνωσε ότι σταματάει την συνεργασία με την μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία και έπρεπε να προχωρήσει σε περικοπές. Ετσι, απολύθηκα! Χωρίς να με προειδοποιήσουν, μου είπαν ότι λόγω οικονομικής κρίσης, πρέπει να φύγω. Όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε.
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; 