.
πηγή : ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ «ΑΜ» –> εδώ
.
Η ιστορία μιας ελεεινολογίας που δεν έχει τέλος …Νίκος Φίλης , σχολιαστής στον ρ/σ «στο κόκκινο» .
.
Δείχνει σαν ένας ακήρυχτος πόλεμος και μάλλον τέτοιος πρέπει να είναι . Πάνε χρόνια που ενέδωσα στις «παραινέσεις» και στις «συμβουλές» του κυρ ΑΜ και μέσα σε μία νύκτα , κατέβασα τα εικονίσματα που για χρόνια , από ψηλά τα ένοιωθα να με παρακολουθούν στενά σε κάθε μου κίνηση . Με έτρωγε όμως μέσα μου κι αυτό με είχε κάνει να κρατήσω ένα δυο μικρά , που πάντα , από τότε , τα φύλαγα με πολύ προσοχή , κάπου εκεί στη θέση λίγο πιο πάνω από την «καρδιά» μου . «Βλέπετε είναι κι αυτή κόκκινη » , έλεγα κάθε λίγο στον συγκάτοικο μου , τον κυρ ΑΜ , όταν στα ηλίθια και καθ’ όλα αντιδραστικά του κρεσέντο , απαιτούσε να τα αποκαθηλώσω κι αυτά .
Από τότε λοιπόν , δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια πέρασαν , συχνά , τα «ξέθαβα» και σκεφτόμουν , πόσο λάθος δρόμο πήραν οι «παλιοί μας φίλοι» . Πληγές άνοιγαν κάθε μέρα , ακόμα κι εκεί που πίστευες πως κάποτε όλα θα γιατρεύονταν ή απλά θα ξέχναγες ότι υπήρχαν , αφού δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια .
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; 