Η πλατεία «Ταχρίρ» δεν θέλει «σοφούς» …

.

πηγή : ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ «ΑΜ» –> εδώ

.

Η ιστορία μιας ελεεινολογίας που δεν έχει τέλος …Νίκος Φίλης , σχολιαστής στον ρ/σ «στο κόκκινο» . 

.

Δείχνει σαν ένας ακήρυχτος πόλεμος και μάλλον τέτοιος πρέπει να είναι . Πάνε χρόνια που ενέδωσα στις «παραινέσεις» και στις «συμβουλές» του κυρ ΑΜ και μέσα σε μία νύκτα , κατέβασα τα εικονίσματα που για χρόνια , από ψηλά τα ένοιωθα να με παρακολουθούν στενά σε κάθε μου κίνηση . Με έτρωγε όμως μέσα μου κι αυτό με είχε κάνει να κρατήσω ένα δυο μικρά , που πάντα , από τότε , τα φύλαγα με πολύ προσοχή , κάπου εκεί στη θέση λίγο πιο πάνω από την «καρδιά» μου . «Βλέπετε είναι κι αυτή κόκκινη » , έλεγα κάθε λίγο στον συγκάτοικο μου , τον κυρ ΑΜ , όταν στα ηλίθια και καθ’ όλα αντιδραστικά του κρεσέντο , απαιτούσε να τα αποκαθηλώσω κι αυτά .

Από τότε λοιπόν , δεν θυμάμαι καν πόσα χρόνια πέρασαν , συχνά , τα «ξέθαβα» και σκεφτόμουν , πόσο λάθος δρόμο πήραν οι «παλιοί μας φίλοι» . Πληγές άνοιγαν κάθε μέρα , ακόμα κι εκεί που πίστευες πως κάποτε όλα θα γιατρεύονταν ή απλά θα ξέχναγες ότι υπήρχαν , αφού δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια .

«Κατέβα να ξεδώσεις»

Αυτή είναι η γραμμή τους. Χαρές και χαμόγελα ο Πρετεντέρης. Και τι ωραία που περνάμε στην πλατεία. Σαν να κατεβήκαμε για πλάκα. Μας δουλεύουν κανονικά; Είναι τόσο ακίνδυνο για το σύστημα αυτό που γίνεται εκεί; Ναι και όχι. Τη φοβούνται την πλατεία. Ειδικότερα τρέμουν μήπως εκεί συναντηθούν φωνές πρόσωπα και λόγια σοβαρά, και ενωθούν πραγματικά οι άνθρωποι για να δώσουν αγώνα.
Είμαι σχεδόν κάθε βράδυ στη συνέλευση στο Σύνταγμα. Μου αρέσει αυτή η συνάντηση. Τόσο όμορφα πρόσωπα. Τόσο καλά μυαλά. Ο φόβος και ο τρόμος τους είναι αυτή η ομορφιά στο δρόμο, στην πλατεία. Μα τώρα πλησιάζουμε στην κρίσιμη καμπή: ή το πράγμα θα ξεφουσκώσει ή θα σοβαρέψει. Ή θα κουραστεί ο κόσμος από τα πολλά λόγια και κάποιες περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες που θυμίζουν περισσότερο ΜΚΟ παρά λαϊκή οργάνωση, ή θα μπει σε ανώτερη τροχιά η συζήτηση.

Δεν χρειάζονται κατεβατά και οι κλασικές ομιλίες των αμφιθεάτρων. Πρέπει να τα ξεπεράσουμε αυτά δημιουργικά. Αλλά να κρατήσουμε την ουσία: η συνάντησή μας έχει στόχο και νόημα. Ήρθαμε για να διώξουμε το φόβο. Ήρθαμε για να τους πούμε «θα σας ρίξουμε». Δεν θα περάσουν τα μέτρα σας. Δεν πουλάμε τη χώρα μας. Όπως έλεγε ένας καλός σύντροφος: «Δεν σας χαρίζουμε τις ζωές μας. Θα πάρουμε πίσω ό,τι μας κλέψατε. Για να έχουμε δουλειά, παιδεία, υγεία, πολιτισμό. Για να ζήσουμε αλλιώς».

Ήρθαμε για να γνωριστούμε. Να βγούμε απ’ το καβούκι μας. Ήρθαμε για ν’ αλλάξουμε.. Αυτή ακριβώς η συγκίνηση της συνάντησης, η ένταση και η ένταξη σε μια καινούργια συλλογική υπόθεση θα γεννήσει νέα συντροφικότητα, σπάνιες φιλίες και μεγάλους έρωτες. Και θα στείλει στο διάολο τη δικτατορία των μίντια και του lifestyle. Δηλαδή τον σκληρό πυρήνα του συστήματος που καθήλωσε για χρόνια τον κόσμο στον ιδιωτικό του χώρο.

Ήρθαμε για να οργανωθούμε. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, αν και πάρα πολλοί είμαστε άνεργοι. Και δεν τις φοβόμαστε τις λέξεις. Λαϊκή Συνέλευση. Σωματεία. Εργατική τάξη. Λαός. Είμαστε οι πολλοί. Αυτοί που ξέρουν τι φταίει και ποιος είναι ποιος. Αργά ή γρήγορα στο δρόμο όλοι ξεσκεπάζονται. Το έγραψε σωστά κάπου ο «Ριζοσπάστης» – δεν έχουμε την εμπειρία που χρειάζεται, αλλά έχουμε δίκιο, έχουμε ανάγκη να δώσουμε αυτό τον αγώνα γιατί παίζεται η ζωή μας, και θα μάθουμε στην πορεία και να αγωνιζόμαστε και να νικάμε.

Πηγή Αριστερό Βήμα –> εδώ