Διανύοντας ήδη την τρίτη εβδομάδα των κινητοποιήσεων στην πλατεία Συντάγματος φαίνεται ότι έχουμε φτάσει σε κομβικό σημείο. Καθημερινά μορφοποιείται όλο και ευκρινέστερα το «καινούργιο που πασχίζει να γεννηθεί» από την μήτρα της Ιστορίας. Ήδη οι συνελεύσεις έχουν προσφέρει σε χιλιάδες κόσμο το δικαίωμα της έκφρασης, της ενημέρωσης, αλλά κυρίως αυτό της συμμετοχής στην διαμόρφωση της εναλλακτικής πρότασης, που μέχρι πριν λίγο καιρό αποτελούσε το ζητούμενο για το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Από εδώ και πέρα η αρχική οργή αναμένεται να αντικατασταθεί από την αποφασιστικότητα καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο. Υπάρχει πιθανότητα να βυθισθούμε εκ νέου στην «εποχή των τεράτων;». Να επιστρέψουμε στην «ομαλότητα»;
.
Καταρχήν, τα κοινωνικά, εναλλακτικά κινήματα ποτέ δεν προειδοποιούν, δεν δίνουν συγκεκριμένο ραντεβού για τον χρόνο και τον τόπο γέννησης τους. Ο τοκετός μπορεί να κρατήσει χρόνια, οι πόνοι βέβαια είναι περισσότερο από εμφανείς καθ όλη την διάρκεια της κυήσεως, τα μηνύματα είναι ολοφάνερα, αλλά τους διακρίνεις μόνο όταν είσαι σε θέση να παρακολουθείς και να συμμετέχεις σε αυτή την εξελικτική διαδικασία. Με λίγα λόγια, όταν αποτελείς μέρος της όλης διαδικασίας.
.
Αρκετοί στον χώρο της Αριστεράς ορκίζονται, στα κείμενα τους, στο όνομα αυτών των κινημάτων. Αποτελούν την πεμπτουσία των υπερφίαλων παρεμβάσεων τους. Συνήθως βέβαια αυτό συμβαίνει σε καιρούς «κοινωνικής ειρήνης», πράγμα εύκολο και τελικά ανέξοδο, γιατί όταν οι συνθήκες «ωριμάσουν», με τον τρόπο που ορίζει η Ιστορία και όχι έτσι όπως πιθανά να είχαμε φανταστεί, τότε έρχεται η ώρα των «διακριτικών αποστάσεων». Είναι η στιγμή όπου το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των γραφειοκρατικών μηχανισμών επικαλύπτει με την απαραίτητη σκόνη λήθης τα προηγούμενα κείμενα. Ίσως γιατί η απειλή ενός ολοκληρωτικού, οριζόντιου, πολιτικού διεμβολισμού εκ μέρος αυτών των κινημάτων ευαισθητοποιεί τα αμυντικά αντανακλαστικά αυτών των μηχανισμών. Ιδίως όταν έχεις αποκτήσει την νοοτροπία, ότι το «ΚΟΜΜΑ» είναι το μοναδικό πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο που δικαιούται να έχει τον καθοδηγητικό ρόλο στο πεδίο της ανατροπής του «παλιού» πολιτικού συστήματος, που τώρα μπροστά στα μάτια σου αργοπεθαίνει, σβήνει. Να συμπληρώσω στο σημείο αυτό, ότι πιθανά να διαισθάνεσαι τον «κίνδυνο», στο κάδρο της ανατροπής, να σκιαγραφείται σιγά-σιγά και το πρόσωπο σου. Απλά «συμπτώματα πανικού» θα πρόσθετα εγώ.
.
Έτσι λοιπόν και ενώ συνειδητοποιείς ότι επιτέλους η Ιστορία βρίσκεται σε κίνηση, χωρίς όμως να είσαι σε θέση να πάρεις τις απαραίτητες διαπιστεύσεις ότι η ροή της θα κινηθεί μονοσήμαντα, κατά το όπως εσύ έχεις σχεδιάσει, φτάνει η στιγμή που μπορείς να θέλεις αλλά να μην μπορείς, ή να μπορείς αλλά να μην θέλεις να παρέμβεις στην διαμόρφωση του ρού. Και οι δύο αυτές περιπτώσεις, σκιαγραφούν με απόλυτο τρόπο την παθολογία πάνω στην οποία έχει στηριχθεί χρόνια ολόκληρα ο τρόπο δόμησης του «πολιτικού υποκειμένου». Όταν δηλαδή με την από μεριά σου παραγόμενη πρωτογενή πολιτική στην ουσία ανατρέπεις τα ίδια τα κείμενα σου, ενώ παράλληλα αφυδατώνεις πολιτικά οποιαδήποτε διαδικασία στο εσωτερικό σου κρίνεις ότι βρίσκεται «εκτός ελέγχου».
.
Αποτέλεσμα της συγκεκριμένης παθολογίας, είναι η αδυναμία παρέμβασης σε ότι τεκταινόμενο γεννιέται αυθόρμητα και επί τόπου, με επόμενο στάδιο την εξαΰλωση της πολιτικής σου παρουσίας από τις εστίες των γεγονότων. Με λίγα λόγια εγκαταλείπεις το στοίχημα της «πολιτικής ηγεμονίας» (την οποία ορίζω με όρους ιδεολογικής και πολιτιστικής όσμωσης και όχι με συγκρούσεις μηχανισμών) στην διακριτική ευχέρεια της συγκεκριμένης χρονικής ιστορικής συγκυρίας. Η συγκυρία αυτή παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες. Ας μην ξεχνάμε ότι διαμορφώθηκε μέσα από την «πολτοποίηση» του κοινωνικού ιστού της χώρας που δημιούργησαν οι πολύπλευρες εκφάνσεις του νεοφιλελευθερισμού. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι ενώ η Αριστερά είναι εκείνος ο πολιτικός χώρος που ενώ εστιάζει πιο μεθοδικά και πιο ολοκληρωμένα την ανάλυση του πάνω στην δομική φύση του προβλήματος, παρ όλα αυτά δεν εμπνέει τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αυτά που πλήττονται άμεσα, ότι αποτελεί εκείνο το πολιτικό υποκείμενο, που μπορεί να συνθέσει γόνιμα και προωθητικά τις αντιφάσεις του κινήματος, ενώ ταυτόχρονα αγκομαχά στο να μπολιάσει ιδεολογικά τα όποια αιτήματα. Αυτό ισχύει στον υπέρτατο βαθμό από την στιγμή που δεν μπορεί να υπερβεί έστω και την ύστατη ώρα, η όποια είναι τώρα, τις δικές της αντιφάσεις.
.
Αυτές οι αντιφάσεις αποτελούν τα αίτια για την εν γένει «αμηχανία» της πλειοψηφίας του οργανωμένου κόσμου της Αριστεράς. Όμως έρχεται κάποια στιγμή που οι «ασκήσεις Θάρρους» κάτω από τα πανό τελειώνουν και γεννιούνται οι ανάγκες που επιτάσσουν οι κινηματικές διαδικασίες για το επόμενο βήμα. Δηλαδή για δράσεις. Επί του προκειμένου όταν έρθει η ώρα που θα σαλπίσει το προσκλητήριο, δεν τρέφω αυταπάτες, θα μετρηθούμε και θα είμαστε λίγοι. Προφανώς οι ηγεσίες να θέλουν οριστικά να «ξορκίσουν» το φάντασμα του Δεκέμβρη, που τόσο πολύ στοίχισε σε ποσοστά, έδρες, χρήματα. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουν οι «Πολιτικές Γραμματείες», οι «Κεντρικές Επιτροπές», το…»περιβάλλον του προέδρου», ότι η ασφυκτιούσα ελληνική κοινωνία στην συντριπτική της πλειοψηφία, έχει ήδη νομιμοποιήσει ηθικά στην συνείδηση της τις επικείμενες δράσεις του κινήματος της πλατείας, παρά τον ανοιχτό εκβιασμό και την τρομολαγνεία που προσφέρουν αφειδώς η Κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τόσο πιο γρήγορα θα βρούμε το σημείο εκείνο που το νήμα κόπηκε, μεταξύ ημών και της κοινωνίας. Μεταξύ μας, η προτροπή αυτή απευθύνεται κυρίως στα απλά μέλη, στους απλούς αγωνιστές, μια και δεν τρέφω αυταπάτες για τον «εσωτερικό κόσμο» των «οργάνων» που αρχικά δήλωναν «μέχρι και αρνητικοί». Συνεπώς από εδώ και μπρός…καθείς εφ ω ετάχθη. Ή με την κοινωνία ή με το «τέρας».
.
Υ.Γ. Είναι γνωστό ότι η «φύση δεν αφήνει κενά» και σπεύδει να τα αναπληρώσει όπου αυτά εμφανίζονται. Με παρόμοιο τρόπο η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου πρόκειται να καλύψει και τα δικά της κενά. Με εμάς ή χωρίς εμάς…
.
Για τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες»
yiannis63
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; 