.
Μορφές βίας υπάρχουν πολλές, τόσες ώστε πολλές φορές διαμορφώνουν ακόμη και την καθημερινότητα μας. Όμως, όπως σαφώς αποδείχθηκε ιστορικά από την πορεία συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνιών «ο Καπιταλισμός είναι η απεχθέστερη μορφή βίας οργανωμένη σε Κράτος».
Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι συμβαίνει στις κοινωνίες όπου επικρατεί ο Νεοφιλελευθερισμός, η απεχθέστερη μορφή του Καπιταλισμού. Εάν υποθέσουμε ότι αρχίζουν να δημιουργούνται οι πολιτικές συνθήκες εκείνες που σηματοδοτούν πανευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια το τέλος του θεσμού «Έθνος – κράτος», οι συνθήκες αυτές δείχνουν να σχηματοποιούνται, να παίρνουν σάρκα και οστά, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, μέσω του «Ελληνικού πειράματος». Προφανώς ο Μίλτον Φρίντμαν από την κόλαση στην οποία θα βρίσκεται (η μήπως από τον παράδεισο;) πανηγυρίζει, γιατί θεωρεί ότι είναι ο νικητής του «πρώτου γύρου».
Στην χώρα μας τους εκπροσώπους της «σχολής του Σικάγο», στην ουσία τα δύο κόμματα εξουσίας, τα δημοσιογραφικά φερέφωνα τους και ο ΣΕΒ, τους θυμόμαστε από τα μέσα της δεκαετίας του 90 να ζητούν «λιγότερο κράτος». Προφανώς δεν εννοούσαν να αποδομήσουν την συγκεντρωτική οργανωτική δομή του κράτους προς όφελος της Άμεσης Δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης των πολιτών και της αυτοδιεύθυνσης του εργατικού κινήματος, αλλά την υιοθέτηση τριών απαράβατων όρων για την υλοποίηση των στόχων τους : Εξάλειψη της δημόσιας σφαίρας – απόλυτη ελευθερία κινήσεων στις πολυεθνικές εταιρείες – ανύπαρκτες δημόσιες δαπάνες.
Ο λεγόμενος και «καταστροφικός καπιταλισμός» στήνει την κυριαρχία του, ιδεολογική και οικονομική πάνω στις καταστροφές ενός τόπου, φυσικές και οικονομικές. Πολύ εύστοχα έχει εντοπίσει μέσω της μακροοικονομίας τις αέναες πηγές συσσώρευσης κεφαλαίου και κέρδους που δεν είναι πια το απλό εμπόριο αλλά αυτό που ονομάζουμε «δημόσια σφαίρα» ενός κράτους και το «δικαίωμα ιδιοποίησης» της, δηλαδή της ενέργειας, των επικοινωνιών, της υγείας, της εκπαίδευσης, της παραγωγής πρωτογενούς τεχνολογίας, ακόμα και τις φυσικές ιδιαιτερότητες της. Μέχρι τώρα είχαμε φαινόμενα οικονομικής επίθεσης μακριά από την ιστορική μητρόπολη του καπιταλισμού, την κεντρική Ευρώπη. Όμως το σχέδιο άλλαξε και ήρθε η ώρα της Ευρώπης. Αρχικά από την περιφέρεια της και όχι φυσικά απευθείας στον σκληρό πυρήνα της. Οι επιθέσεις αυτές πιθανότατα θα επιφέρουν ένα ντόμινο οικονομικής κατάρρευσης στις περισσότερες περιφερειακές χώρες κυρίως του Νότου. Στην ουσία αυτό που επιχειρείται στην περίπτωση μας, είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θα ορίζεται από την συμμαχία μεταξύ παντοδύναμων οικονομικά εταιρειών και μια τάξη διεφθαρμένων πολιτικών με τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα τους εξαιρετικά δυσδιάκριτες. Αυτούς τους πολιτικούς, τους έχουμε δώσει στην χώρα μας την εξαιρετική πράγματι ταυτότητα των «προθύμων». Η μέθοδος η οποία επιλέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις τόσο από το Δ.Ν.Τ. όσο και από την «Ευρωπαϊκή πατέντα» της ΤΡΟΙΚΑΣ σήμερα, δεν είναι άλλη από τα σαρωτικά προγράμματα προώθησης της «ελεύθερης αγοράς» εν μέσω «θεραπείας σοκ» ή «αγωγής σοκ». Η επικράτηση του συγκεκριμένου πλάνου, εκτός από την οικονομική κατάρρευση της κοινωνίας που το υφίσταται ή που δεν φάνηκε ικανή να το ανατρέψει, ακολουθεί αφενός η απώλεια της «εθνικής κυριαρχίας» και αφετέρου η μετατροπή της κοινωνίας σε ένα απέραντο στρατόπεδο εταιρικού κορπορατισμού η οποία καθίσταται έτοιμη να απολέσει ακόμα και τις μνήμες της ιστορικής ταυτότητας της, καθώς τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της θα προετοιμάζουν τους αυριανούς υπαλλήλους των πολυεθνικών και όχι ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες με ανεπτυγμένο κοινωνικό και ιστορικό κριτήριο.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο γελοιωδέστερος και πιο επικίνδυνος Έλληνας πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, αυτό το ανδρείκελο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ανακαλύπτει εκ νέου την «βία», που υφίστανται οι «πρόθυμοι» του εξ αιτίας της γενικής αγανάκτησης για την υπερψήφιση του «μεσοπρόθεσμου», την στιγμή που επί δικής του κυβερνήσεως έχει καταπατηθεί κάθε έννοια Συντάγματος, έχει διαστρεβλωθεί κάθε επίκληση της «αστικής Δημοκρατίας», έχει υποβαθμισθεί στον έσχατο βαθμό το Ελληνικό κοινοβούλιο για την λειτουργία του οποίου έχει χυθεί αίμα. Στην ουσία η «υπερψήφιση» αυτή συντελέστηκε δια πυρός και σιδήρου, εν μέσω στρατιωτικού σχεδιασμού αντιμετώπισης των εκδηλώσεων δυσαρέσκειας από τον Ελληνικό λαό, δίνοντας την εντολή στις ορδές των οργάνων καταστολής να κτυπούν αδιακρίτως και να διεξάγουν χημικό πόλεμο στο κέντρο της Αθήνας για ένα ολόκληρο 48ωρο. Αυτός λοιπόν ο θρασύτατος υποκινητής κάθε είδους βίας (ψυχικής και σωματικής) θυμήθηκε σε διάγγελμα του για την «βία» να αναφερθεί στον Βολτέρο και τον Διαφωτισμό. Ο tempora o mores!!!
Με βάση τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του, ας γνωρίζει ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς εχθρούς του Διαφωτισμού. Ποια άραγε χαρακτηριστικά του μπορεί να επικαλεστεί αυτός και η κυβέρνηση του; Μήπως το κοινωνικό συμβόλαιο του Ζαν Ζακ Ρουσσώ που προέτρεπε σε μια Ευρώπη η οποία θα υποστήριξε πρωτίστως τα δικαιώματα του ανθρώπου και όχι της «αγοράς» όπως συμβαίνει σήμερα; Μήπως την εναντίωση των εκφραστών του στις απολυταρχικές κυβερνήσεις οι οποίες αποφασίζουν ερήμην και ενάντια της λαϊκής βούλησης; Μήπως ο όρος ότι «η κοινωνία και οι πολίτες της αναζητάνε οικονομικές αλλαγές που θα τους φέρουν στο προσκήνιο της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας τους»; Μήπως η επίκληση για «ισότητα αντί ταξικών διαφορών»; Η μήπως μέσω της επιχειρούμενης σήμερα διάλυσης της «αστικής τάξης»;
Και επειδή εικάζω πως οι συγκεκριμένοι, Πρωθυπουργός και «πρόθυμοι» πρέπει να είναι εντελώς ανιστόρητοι, σαν θιασώτες της «λειτουργικής άποψης», θα τους αφιερώσω ένα απόσπασμα το οποίο τους προτείνω να το διαβάσουν προσεκτικά, από το «Περί του κοινωνικού συμβολαίου ή αρχές του πολιτικού δικαίου» του Ρουσσώ: “Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούσουν”.
Συνεπώς μπαίνει άμεσα το θέμα της «απόλυσης» από τον Ελληνικό λαό της πιο επικίνδυνης κυβέρνησης για τα συμφέροντα του τόπου της τελευταίας 35ετίας. Σε διαφορετική περίπτωση…
.
Μετά τις κυβερνητικές πολιτικά ερασιτεχνικές παλινωδίες της προηγούμενηςεβδομάδας, όπου ο πρωθυπουργός αρχικά αναζητούσε συναίνεση και κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας αποδεχόμενος ακόμα και την παραίτηση του, και τον εκ των υστέρων ανασχηματισμό της κυβέρνησης με τους ίδιους ανθρώπους σε άλλα πόστα – με κομβικές προσθήκες από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, με προσφυγή ταυτόχρονα στο παλιό καλό κόλπο της ψήφου εμπιστοσύνης – αναρωτιέται κανείς τι άλλο μέλει να δούμε.
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; 