Ποιός,ποιόν,ποιός,με ποιόν [ενοψει της 23/2]

της Τασίας Σταματοπούλου

[δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς φ.53   ]

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.Μια υποτελής κυβέρνηση εκποιεί το εθνικό πλούτο,αφου πρώτα εχει» εκποιήσει» ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων στερώντας τους δικαιώματα,περικόπτοντας μισθούς,συντάξεις και όνειρα.

Τα λόγια ειναι περιττά,αφού στο δια ταύτα εχουμε φθάσει προ πολλού,χωρίς ομως αποτέλεσμα.

Η ουσία παραμένει.Απέναντι σε αυτο το σύστημα υποτέλειας,πολιτικής θατσερικού τύπου,υποσχόμενο να πάει ετσι μεχρι το 2020 και βάλε,τι αντιτάσσεται?

Τα κινήματα »δεν πληρώνω»,κατα των διοδίων,των μέσων μαζικής μεταφοράς,των γιατρών,των πολιτών στις γειτονιές.

Αντιτάσσεται επίσης μια κατακερματισμένη Αριστερά ,υψώνοντας τη γροθιά,το σύνθημα,το αίτημα,αλλά κατακερματισμένη και γεμάτη καχυποψίες και ιδεοληψίες για τον »απέναντι».

Δεν αμφισβητεί κανείς και τις διαφορές τακτικής η στρατηγικής,ωστόσο,οταν εχεις μπροστά σου ενα καραβάνι ληστών ,κοιτάς  πώς θα τους αντιμετωπίσεις,οχι με καθηλωμένες αντιλήψεις και  παρωχημένες διαδικασίες αλλά αποφασιστικά δίνοντας στην κοινωνία κάτι για να πιαστεί και να κυνηγήσει μαζί σου τους ληστές

Εκτός και άν η κοινωνία δώσει μόνη της την απάντηση και σε βάλει στο χρονοντούλαπο πράγμα οχι απίθανο.

Ναι,αλλά το προβλημα ειναι εθνικής κυριαρχίας η  μια μορφη καπΙταλιστικής κρίσης?

Η Ελλάδα ειναι προτεκτοράτο η ιμπεριαλιστική χώρα?

Συντίθεται το »εθνικό΄΄ με το »διεθνιστικό’?

Με ποιούς να πάμε και ποιούς να αφήσουμε?

Με τη »Σεισάχθεια» η με τη »Σπίθα»? Με το ΣΥΡΙΖΑ Α η με το ΣΥΡΙΖΑ Β

Πέθανε η ζει ο ΣΥΡΙΖΑ? WHO CARES………

Ερχεται η 23 Φλεβάρη και μάλλον ολοι εχουμε αντιληφθει τη σημασία της γενικής απεργίας και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα.

Μοιάζει πραγματικά με  ραντεβού με την ιστορία.

Οι απαιτήσεις και οι προυποθέσεις για να ειναι ενα ορόσημο είναι πολλές αλλά κυρίως μία,

να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση .

Οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται αν το πανώ εχει την αλφα η τη βήτα υπογραφή στην συγκεντρωση.Δεν ενδιαφέρονται αν οι τάδε ηταν πολλοί και οι δείνα περισότεροι.

Ενα σύνθημα κοινό,μια θρυαλλίδα,αποφασιστικότητα  θέλουν.Ενα λαικο-δημοκρατικό μέτωπο που αξιόπιστα και με επιμονή θα ζητήσει να φύγει αυτή η κυβέρνηση.

Ναι αλλά αν φύγει αυτή η κυβέρνηση  τι θα έλθει?Ο Σαμαράς?Και γιατί να ερθει ο Σαμαράς?Επειδή ψελλίζει εμεις θα »σώζαμε»καλύτερα τη χώρα?

Και ποιος να ερθει λοιπον?Απορία ψάλτου,βηξ!

Ας φανταστούμε λοιπόν,ποιός μπορεί »να ελθει» και ας το κουβεντιάσουμε απλά και ειλικρινά με τον κόσμο.Με πολλά ερωτηματικά που μπορεί ομως να γεννήσουν και απαντήσεις,αμα και οταν  τεθούν.

Ας φανταστούμε μια λαικοδημοκρατική κυβέρνηση οχι με στόχο το σοσιαλισμό ,αλλά φτου κι απο την αρχή, τη δημοκρατία,τη συμμετοχή ,την αποκατάσταση του ξεχαρβαλώματος των εργασιακών δικαιωμάτων…..

Προέχει πάνω απ’ολα το χρέος.Εχουν διατυπωθεί προτάσεις.

Δεν συγκλίνουν πουθενά οι αριστερές συλλογικότητες?Δεν μπορούν να εμφανιστούν με τα λάβαρά τους αλλά με κοινά,μινιμουμ, συνθήματα-αιτήματα,στις 23 Φλεβάρη?

πχ ενα πλαίσιο που περιλαμβάνει

1. Να φύγει η κυβέρνηση. Εκλογές.
2. Μεταβατική κυβέρνηση ( για κούρεμα/αναδιαπραγμάτευση του χρέους Κοινωνικοποίηση των τραπεζών
3. Κατάργηση του Μνημονίου και όλων των νόμων από την εφαρμογή του.
4. Επιτροπή Λογιστικού. Ελέγχου.
5. Μείωση στρατιωτικών δαπανών
6. Ποινικές και πολιτικές ευθύνες για χρέος-σκάνδαλα.
7. Επιστροφή του ελληνικού στρατού από Αφγανιστάν και Ιράκ.
8. Ασυλο και χαρτιά στους πρόσφυγες ( μη εφαρμογή του Δουβλίνο ΙΙ )
9. Ελευθερος συνδικαλισμός παντού

Ενα τετιο πλαίσιο ειναι μαξιμαλιστικό η πολυ κουτσουρεμένο?

Κι ομως ενα τετιο πλαίσιο ,η παρόμοιο,μπορεί να δημιουργήσει δυναμικές που θα ξεπεράσουν φόβους,κολλήματα και δισταγμούς μεσα στην κοινωνία.